Refah devleti olarak adlandırılan siyasi dolandırıcılık neredeyse bir asır öncedir ve ancak şimdi halkın anlayabileceği şekilde tamamen ortaya çıkıyor. Bürokrasi inşa etmek ve oyları insani bir parıltıyla satın almak için sizden bir şey almak. Neredeyse tüm mesele bu. Şimdi gelişenlerin bir diğer özellikle dikkat çekici özelliği, edebiyatta bilinen ama medyada neredeyse hiç konuşulmayan bir gerçeğin özüne dokunuyor. Yani: böyle bir sistem ancak demografik genelinin nispeten homojen olduğu sürece siyasi olarak uygulanabilir. Vergi ödeyen kişiler, Rawlesvari bir "perde arkasında" zihinsel deney yapar ve vergi paralarıyla destekledikleri insanların – ister yönetici ister alıcı olsun, – kendileri gibi, aile üyeleri olduğuna az çok inanmaya başlarlar; orada, ancak Tanrı'nın lütfuna gitmeden ben gidiyorum. Onlar da acil bir durumda bir "güvenlik ağı" isterler. Bir şeyleri farklı dil, din, etnik köken, ulusal köken gibi farklı nüfusu sevmeyen rastgele insanlarla karıştırdığınızda, aynı zamanda sistemi oynuyormuş gibi görünen kişilerle birlikte içerseniz, tüm mekanizmayı deviren bir öfke yaratırsınız. Bu yüzden heterojen toplumlarda refah devletleri uzun süremez. Yine, bu konu akademisyenleri arasında iyi bilinmektedir. Yabancıların kendi sınırları içinde üretken yerli nüfusu dolaştırdığı hissiyle kıyaslanabilecek bir nüfus öfkesi yok. Bu kombinasyon siyasi açıdan patlayıcı. Uzun tarih ve geniş ampirik araştırmalar bu iddiayı desteklemektedir. Tüm bunlar ara sınavlara ve bu Minnesota felaketi ile ilgili. Cumhuriyetçiler bu haberi aşırı şekilde sömürmezlerse, büyük bütçe kesintileri ve dolandırıcılar için hapis çağrıları yaparlarsa, parti tarihindeki en büyük fırsatı gerçekten kaybetmiş olurlar.