De politieke oplichting van wat de verzorgingsstaat wordt genoemd, is bijna een eeuw oud en wordt nu pas volledig blootgelegd op een manier die de mensen kunnen begrijpen. Het neemt van jou om bureaucratie op te bouwen en stemmen te kopen met een humanitaire glans. Dat is zo'n beetje het hele verhaal. Een andere bijzonder opvallende eigenschap van wat zich nu ontvouwt, raakt de kern van een waarheid die bekend is in de literatuur, maar nauwelijks in de media wordt besproken. Namelijk: zo'n systeem is alleen politiek levensvatbaar zolang de demografie relatief homogeen is. De belastingbetalende mensen doen een Rawlesiaanse "achter het gordijn" mentale experiment en komen meer of minder tot de overtuiging dat de mensen die ze ondersteunen met hun belastinggeld – of het nu gaat om beheerders of ontvangers – zoals zijzelf zijn, leden van de familie; daar maar voor de genade van God ga ik. Ook zij zouden graag een "veiligheidsnet" willen, in het geval van een noodsituatie. Zodra je dingen door elkaar haalt met willekeurige mensen die NIET zoals de betalende bevolking zijn – verschillende taal, religie, etniciteit, nationale oorsprong – die ook lijken te profiteren van het systeem, kweekt dat wrok die uiteindelijk de hele machine omverwerpt. Dit is waarom verzorgingsstaten in heterogene samenlevingen niet kunnen bestaan. Nogmaals, dit is goed bekend onder wetenschappers van het onderwerp. Er is geen populatiewoede die te vergelijken is met het gevoel dat buitenlanders de productieve binnenlandse bevolking oplichten, binnen hun eigen grenzen. Die combinatie is politiek explosief. Een lange geschiedenis en uitgebreide empirische onderzoeken ondersteunen deze bewering. Dit alles spreekt tot de tussentijdse verkiezingen en deze Minnesota-ramp. Als de Republikeinen dit nieuws niet ten volle benutten, met oproepen tot dramatische bezuinigingen en gevangenissen voor de oplichters, hebben ze werkelijk de grootste kans in de geschiedenis van de partij verloren.