Sen kazandın kardeşim, bu sefer tamamen kazandın, psikolojik savunmamı kırdın, ben de savunmayı tamamen kırdım. Karşınızda şiddetli yağmurda sırılsıklam olmuş vahşi bir köpektim ve yol kenarında kahverengi bir parça görünce kaka sandım ve keyifle yedim ama çikolata olduğu ortaya çıktı ve ancak ağzım tatlılıkla dolu olarak ölebilirdim. Soğuk kışın soğuktan titriyormuşum gibi hissettim ve sonunda saklanacak harap bir saman kulübe buldum ve hafif sıcaklığı hissetmek için dizlerime sarılıyordum, ama aniden kulübenin kirişlerinin böcekler tarafından çoktan yendiğini fark ettim ve bir sonraki saniye çöktü ve beni soğuk çimenlere gömdü. Hayat kurtaran bir pipeti kaptığımı sanıyordum ama sonunda pipetin bana tutunamadığını bile fark ettim ve her zaman benimle birlikte bataklığa daha da batmadan önce dayanabileceğimi hissettim, gerçeklik tarafından dövülsem ve burnum mavi ve yüzüm şişmiş olsa bile, yüzümü silip ayağa kalkıp "sorun değil" diyebilirdim. Ama bu sefer farklı, hafif sözlerin kör bir bıçak gibi, çok keskin değil ama en yumuşak yerinden kesilmiş, kanamasız ama o kadar acıtıyor ki nefes almaya bile cesaret edemiyorsun. Bir palyaço gibiyim, senin önünde kendini beğenmiş bir zeka oyunu oynuyorum, bu utançları ve kırılganlıkları gizleyebileceğimi düşünüyorum ama arkamı döndüğümde tüm kılık değiştirmeleri ortaya çıkarıyorsun ve bende son bir nezaket kırıntısı bile kalmadı. Dün gece pencerenin yanında oturdum, alt kattaki sokak ışıklarının açılıp kapanmasını, dışarı çıkıp aydınlanmasını izledim, zihnim söylediklerinle doluydu ve onu çıkaramadım ya da unutamadım. Daha önce seninle yarıştığım günleri düşünüyorum ve şimdi geriye dönüp baktığımda havayla savaşan bir aptal gibiyim, belli ki çoktan yaralandım ve hala yapabileceğim konusunda ısrar ediyorum